آن جنگجو به ظاهر گرپشت داده است

پنهان دری ز فتح نمایان گشاده است

از بسکه سعی همت مردان فروتنی ست

پشت سپه قوی به سوار پیاده است

محو قفاست آینه پردازی صفا

از ریش دار هیچ مپرسید ساده است

طفلی چه ممکن است رود ازمزاج شیخ

هرچند مو سفیدکند پیرزاده است

از علت مشایخ و طوارشان مپرس

بالفعل طینت نر این قوم ، ماده است

هرجا مزینی است به حکم صلاح شرع

در ریش محتسب بچه اش را نهاده است

اینجا خیال گنبد عمامه هیچ نیست

بار سرین به گردن واعظ فتاده است

زاهد کجا و طاعت یزدانش ازکجا

در وضع سجده شیوهٔ خاصش اراده است

رعنایی امام ندارد سر نماز

می نازد از عصاکه به دستش چه داده است

ملا هزار بار به انگشتهای دخل

ته کرده درس وگرم تلاش اعاده است

نامرد و مرد تا نکشد زحمت گواه

قاضی درین مقدمه غورش زیاده است

اقبال خلق بسکه به ادبار بسته عهد

پیش اوفتاده است و قفا ایستاده است

پستی کشید دامن این حیزطینتان

چندان که نامشان به زبانها فتاده است

نقش جهان نتیجهٔ اندیشهٔ دویی ست

نیرنگ شخص و آینه تمثال زاده است

بیدل چه ذلت است که گردون منقلب

در طبع مرد خاصیت زن نهاده است